Het zal je werk maar zijn...

Een tijdje terug gaf ik een workshop “zittende Godin maken”. De meest prachtige, ontroerende, en ook intieme beeltenissen rezen op uit de kleurrijke en zachte wol. Wat een mooi proces is het toch om via je handen een innerlijke wereld naar buiten te mogen brengen. Tijdens die workshop verzuchtte een vrouw: “het zal je werk maar zijn…”. En dat bedoelde ze positief.
Ik sputterde wat, variërend van “ook ik moet vuilnisbakken buiten zetten”, “kapotte nagels” en “wisselend en onzeker inkomen”. Al pratende kwam ik erachter dat mijn gesputter voortkwam uit het gevoel van kwetsbaarheid op het gebied van waardering.

Het voelde altijd wat bloot en (dus) kwetsbaar om met mijn werk naar buiten te komen. Want als mijn werk hangt/ligt/staat is er een podium voor de toeschouwer om er iets van te vinden. Als ik iets maak, of het nou voor mezelf is of in opdracht, ik laat altijd iets van mijn binnenwereld zien en er wordt dus letterlijk een stukje liefde en bezieling van mij zichtbaar.
Ik ben tegenwoordig meer en meer blij met mijzelf in mijn wereld, dus als een ander mijn werk niet mooi vind, vind ik dat niet meer erg, dat is dan wat er is.  Tot voor kort liet ik me echter regelmatig nog wél raken zodra het over het bijbehorende prijskaartje ging. Ik kwam dan in een mistig gebied als mensen mijn werk te duur vonden en/of vervolgens ook over die prijs wilden onderhandelen.

Een juiste prijs vinden voor mijn werk is overigens een complex gebeuren. De materialen en de werkuren zijn makkelijk te berekenen, maar de variabele tijd die nodig is voor inspiratie, voor verbetering van techniek en vaardigheden, voor ruimte die nodig is om de juiste materialen te vinden, is vaak maar moeilijk in geld of waarde uit te drukken, laat staan helemaal te begrijpen door een buitenstaander.
En naast al die variabelen, is er nog de factor liefde die ik erin stop, mijn hele ziel en zaligheid, en ja hier wringt het, want hoe kan je dat dan in waarde uitdrukken?
Je snapt misschien al hoe het op de loer kan liggen mijzelf ondergewaardeerd te voelen als een ander mijn werk te prijzig vind en (zelfs) gaat afdingen? Vraag aan mezelf is dan: hoe diep laat ik mij raken? En hoe hier mee om te gaan?

De ontwikkeling die momenteel in mijn leven gaande is, is dat ik mijn werk meer en meer als een product beschouw (een schilderij, sieraad, juweel, kabouter….). Met ‘als kers op de taart’, een wonderlijke bonus, naast een prijs die klopt ook de (niet meetbare) liefde die er inzit, want die krijg je er gewoon zo maar bij.

En hoe zit het dan met het eventuele afdingen? Dat komt natuurlijk nog wel eens voor, maar ik kan dat nu zoveel makkelijker pareren met: dingt uw werkgever ook wel eens af op uw uurloon? Zo wordt het proces neutraler en mijn expressie vrijer en krachtiger. Fijn!